Kinderen worden snel groot.

Ze gaan van baby's, totaal en volledig afhankelijk van ons, naar peuters naar schoolkinderen naar tieners naar volwassenen. Snel. Ze groeien op en wij hopen. We hopen dat ze sterk, onafhankelijk, veerkrachtig, aardig en goed opgroeien en we doen ons best om dat zo te houden.

Als moeder maak ik me zorgen. Net zoals het onvermijdelijk is dat kinderen opgroeien, is het onvermijdelijk dat ouders zich zorgen maken. Ik wilde nooit de moeder zijn die zich vreselijk druk maakte over haar kind. Hoewel we ons zorgen maken, zijn kinderen sterk en slim. Hoe ouder we worden, hoe meer we ons misschien niet meer verbonden voelen met onze jongere zelf, en met onze kinderen, met de kleine, dappere, niet te stoppen mensen die zo gemakkelijk piraten en monsters en zeemeerminnen werden, allemaal in een middag.

Mijn kinderen zijn acht en tien. Ze hebben net de leeftijd bereikt waarop ik overweeg om ze thuis te laten terwijl ik even snel naar de winkel ga. Ze spelen urenlang vrolijk, zonder onderbreking. Ze zijn meer dan in staat om hun eigen toast te maken, in het park aan de overkant te spelen, naar school te lopen en waarschijnlijk nog veel meer. Ik weet dit en toch maak ik me zorgen.

Ik wil dat ze een legitiem gevoel van onafhankelijkheid ontwikkelen, dat ze zich comfortabel, veilig en ondersteund voelen in hun dagelijkse leven en ik wil gemoedsrust terwijl ze dit doen.

Het concept van een SpaceTalk horloge werd voor het eerst aan me voorgesteld op de barbecue van een vriend. We zaten op het terras te kijken hoe de kinderen in de tuin speelden. De dochter van mijn vriend kwam naar ons toe en vroeg of ze een wandeling konden maken naar het park aan het einde van de straat. De kinderen in de groep varieerden in leeftijd van acht tot elf en het park was niet ver weg, maar ik was nog steeds een beetje op mijn hoede en stelde voor dat ze misschien een van onze telefoons zouden nemen. Mijn vriendin moest daar om lachen, trok aan de pols van haar dochter en liet me haar SpaceTalk-horloge zien.

Het horloge maakt het in wezen mogelijk om zowel berichten te versturen als te bellen vanuit een specifiek toegewezen lijst met contactpersonen, een 'veilige lijst' zo je wilt, en bevat GPS-tracering. Mijn vriendin vertelde me dat ze het horloge een paar maanden had. Haar dochter smeekte om een telefoon en dit was het compromis, en tot nu toe was het een goed compromis.

Toen we 's avonds thuiskwamen, dacht ik waarom niet en kocht ik een SpaceTalk-horloge voor mijn tienjarige.

Ik kan met een gerust hart zeggen dat dit een van de beste opvoedingsbeslissingen was die ik ooit heb genomen, zowel voor mezelf als voor mijn kind.

Als mijn tienjarige nu met zijn zusje naar het park gaat, kan ik precies zien waar ze zijn. Als het eten bijna klaar is, kan ik ze bellen en laten weten dat het tijd is om naar huis te komen. Als ze iets grappigs of fascinerends hebben gezien, kunnen ze me bellen en erover vertellen.

Met het horloge kun je ook veilige zones instellen, met waarschuwingen om je te laten weten wanneer je kind deze zones binnenkomt en verlaat. Het park is een veilige zone voor mijn kinderen. Op een avond kreeg ik een bericht dat ze die bepaalde veilige zone hadden verlaten. Ik kon zien dat ze niet ver waren, maar ook dat ze niet op weg naar huis waren.

Het was een moment of twee van onbehagen voordat ik me herinnerde dat ik kon bellen en kijken wat ze aan het doen waren. Het bleek dat hun voetbal was weggestuiterd en dat ze de achtervolging hadden ingezet. Snel genoeg waren ze terug in het park, terug in de veilige zone, en dat kon ik zien.

Waar ik me in eerste instantie ook zorgen over maakte, was dat mijn zoon zijn SpaceTalk-horloge op school zou dragen. Ik wilde graag dat hij dat deed omdat hij daar wilde gaan wandelen. Met de GPS- en berichtenfuncties van SpaceTalk kon ik hem geruststellen. Dit is waar de schoolmodus van SpaceTalk om de hoek komt kijken. De schoolmodus verandert het SpaceTalk-horloge in feite in een polshorloge. Het beste van alles is dat je, zodra de school klaar is, de Schoolmodus op afstand kunt uitschakelen zodat je contact kunt opnemen met je kind om te kijken hoe het zijn dag heeft of om af te spreken wanneer hij wordt opgehaald. Ik sprak met zijn lerares en ze vond het helemaal prima dat hij het naar school droeg en zei dat ze overwoog om er ook een voor haar dochter te kopen.

Mijn zoon kwam de eerste dag thuis van school nadat hij zijn SpaceTalk-horloge had gedragen. Hij was van en naar zichzelf gelopen (toegegeven, we wonen niet ver weg) en ik kon zien dat hij zich nogal volwassen voelde. Ongeveer halverwege het diner vroeg hij me of we mijn moeder, zijn oma, aan zijn contactenlijst konden toevoegen. Ze woont ver weg en we zien haar niet zo vaak als we zouden willen. Hij vertelde me dat zijn vriendin op school had gezegd dat ze haar oma meestal belt voor ze naar bed gaat met haar SpaceTalk-horloge.

Hij hoefde het me geen twee keer te vragen. We voegden zijn oma toe aan de contactenlijst en ik belde haar even op om haar te laten weten wat er aan de hand was. Die avond zat mijn tienjarige in zijn Star Wars pyjama in bed en belde zijn oma helemaal alleen, op zijn horloge.

Ik herinner me dat ik net buiten de deur stond en hun speciale moment niet wilde verstoren, maar toch wanhopig mijn oren spitste om te proberen de zoetheid ervan op te vangen.

Mijn moeder sms'te me later die avond en zei dat het telefoontje haar dag helemaal goed had gemaakt.

In dit digitale tijdperk wordt technologie zo vaak afgeschilderd als vergif. Het wordt bestempeld als verslavend, schadelijk voor het leren, een vloek van ontkoppeling. Ik geloof niet dat dit voor alle technologie geldt. Technologie kan juist een wapen zijn voor connectiviteit.

Als mijn zoon zijn oma zelf kan bellen vanaf een apparaat waarvan ik weet dat het veilig is, als dit apparaat mij kan laten weten dat hij veilig is als hij in het park speelt en mij een bericht kan sturen waarin hij zegt dat hij een hond heeft gezien die op de onze lijkt tijdens zijn wandeling naar school, dan doe ik mee.